اشعار

بس که زخم ازچارسوبنشسته بر زخم تنم        پیرهن مانند تن، تن گشته چون پیراهنم

گشتــه ام نقش زمین مگذار پــامـالـم کنند        گر چه پرپر گشته ام آخرگل این گلشنم

بی زره آورده ام رو جـانب میـدان عشق         تا بدن صد چاک تر گردد به زخم آهنم

دوش با من گفتی ای جان عمو قربـان تو        آن که در راه عـمــو باید فـدا گردد منم

زودتربشتاب و جسمم را ببرگیر ای عمو        زآنکه میخواهم درآغوش تودست وپا زنم

من به جای اکبر و تو نیزهمچون مجتبی        دست افکن چون پدر ازمرحمت برگردنم

(میثم) از این آتش سوزان دل و جان را بسوزد        تا زسوزت شعله بر خلق دو عـالم افکنم

از خیمه خرامید قد و قــامت قــاسم            قرص قمر آل حسن حضرت قاسم

دل میبرد از اهل حرم طلعت قاسم             یاد حسن احیا شده از حالت قــاسم

در چشم خریدار ، عقیق یـمن آمـــد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

این قامت رعنا به حرم کرده قیامت            تکرارِ حسن آمده با هیبت و عـزت

پوشیده کفن جای زره بر قد وقامت            شاید که بگیرد زعمو هدیة رخصت

سربــاز سپـــاه علیِ بت شکن آمــد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

در پیش نگاه حرم و دیده ی عباس             شد راهی میدان ثمر باغ گل یاس

میریخت زچشمان عمو بارش الماس            میدید از آن دور،عدواین همه احساس

بر مقدم او نُقل  وگلِ یـــاسمن آمــد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

افکند نقاب از رخ وسربند عیان شد           یا زینبِ پیشانیِ او ورد زبـــان شد

فریاد اَن ابن الحسنش نُقل دهان شد            این همهمه در لشگر کفار بیان شد

این کیست که جای زِرهش با کفن آمد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

ناگــاه رقیبانِ دغـل حیــلــه نمودنـد            روبَه صفتانی که ز هــر طایفه بـودند

گِردِ یلِ نامیِ حسن حـلـقــه گشودند            هر لحظه براین حصر، زکفارفزودند

از هــر طرفَش نـیـزه میان بدن آمد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

آن قامت رعنا و همان آیت سبحــان           با نیزه و شمشیر،هم آغوش، شد این سان

فریاد زد از زیر سم مرکبِ  عدوان           این سینه ی بشکسته فدای تو عموجان

زهــرا به کنار تن بی جــان من آمد

انگار به یاری حسینش ، حـسن آمد

اشکهای حسن از چشم تــرت میریزد            نالۀ اهـــل حــرم دور و برت میریزد

پسرم با رجزت لرزه به میــدان افتاد             هیبت لشگری از این جگرت میریزد

گرچه با باقی عـمـامه رخت را بستم             جذبه حیــدری ات از نظرت میریزد

ازتماشای تو یک دشت به تکبیرافتاد             جلوه ی ذات خدا از شجرت میریزد

حمله ای سوی عدوکردی وسرهامیریخت             لشگر ابــرهـه با یک گذرت میریزد

دورتا دور تو خاراست گلم زود بیا              پــای این منظره قلب پـدرت میریزد

ناله ات را که شنیدم نـفسم بـند آمد..             دیــدم ای وای تن محتضرت میریزد

بکشم روی زمین پیکر تو میپاشد!               ببرم بر سر دوشم کـمــرت میریزد!

کاش میشد به عبایی ببرم جسمت را              دست سـویت ببــرم بیشترت میریزد

شاخ شمشاد من از سم فرس سروشدی             که به هرجای بیابان خبرت میریزد..

با نقاب بسته هم محـشر کند ابــروی تو         یک حرم دل دلربا سرگشته ی گیسوی تو

تــا صدای نالــه آمد که عـمـو مُردم بیا          همچنان باز شکاری تــاخـتم رو سوی تو

ازسر زین گو چگونه برزمین افتاده ای          جای نیزه از دو سو پیداست بر پهلوی تو

از سرمرکب زدم دست عدوی بی حیا           تاکه دیــدم بیـن مشتش کـاکــل گیسوی تو

جنگ مغلوبه شده مـادر نگهدارت بود          میرسد تنها ز زیــر ســم مرکب بــوی تو

پا مکش برخاک کاری برنمی آید زمن          میزنی پرپر خجــالت میکـشم از روی تو

او بود و یک لشکر، ولی لشگر، چه کردند              با یاس ســرخ بــاغ پیغمبر، چـه کــردند

گــرگــان کوفه، جسم او در بَر گــرفتـند              با هــم گــلاب از آن گل پـرپــر گـرفـتند

با ســوز دل زخــم تنش را تــاب دادنــد               آن تـشـنـهْ لب، را از دمِ تـیــغ آب دادنـد

جسمش ز نوک نیزه با جوشن یکی شـد               پیـراهــن خــونیـن او، با تن یـکــی شــد

"بن‌سعد ازدی" بر تنش زد نیزه ازپشت              هر سنگـدل، یکـبار آن شهزاده را کشت

افتاد، روی خــاک و عـمـو را صـدا زد               مانند مــرغ ســر بریــده دست و پــا زد

فـرزند زهــرا همچـنــان بــاز شکـاری                آمــد بــه بــالای ســرش بــا آه و زاری

در دست گـلچـیــن، دید یاس پرپرش را                می‌خواست،کز پیکرجدا سازد سرش را

با تیغ بر او حمله، چــون شیـر خدا کرد               دست پـلـیــد آن ستـمـگــر را جــدا کـرد

لشکــر، بـرای یــاری او حـمـلــه کردند               آوخ! که با آن پـیـکــر خونین چه کردند

از میـهـمــان خویش اسـتـقـبــال کــردند               قـــــرآن ثـــارالله را پـــامـــال کـــردنـــد

با آنـکــه بر هـر داغ، داغ دیگرش بود                این داغ دل، تـکــرار داغ اکـبــرش بـود

سینه به سینه رو به حرم می برم تو را           باشد، به رویِ زخمِ پَرَم می برم تـو را

آنقدر خــاطــرِ تو بـرایـم عـزیـز هست           حتی شده به رویِ سـرم می برم تـو را

چه آبــروئی از مـنِ تنـهــا خـریـده ای                ای داغِ مانده بر جگرم می برم تـو را

خیـلــی مواظبم كه نریزی ز دستِ من                بر مژه های چَشمِ تــرم می برم تـو را

طاقت بیــار چند قــدم بیشتر كه نیست                با آب و تـابِ بیـشـتــرم می بـرم تو را

از هـم مپاش، كارِ مـرا زارتــر نكــن                 من قول داده ام ببـرم، می بــرم تو را

در چَشمِ مـادرت به چه رویی كنم نگاه            ای بی زِرِه شده سپـرم، می برم تو را

بردنــد بـرعبـا پـسرم را ولـی خــودم                 هر طورهست ای پسرم، میبرم تو را

نازك شدی ز پیـرهنـت پیـرهـن تـری                 تا نشكنی تكان نخورم می بــرم تو را

روشن شده است چَشمِ من از قدّ كشیدنت                سینه به سینه روبه حرم می برم تو را

شعــری سروده ام به بلنـدای کــربــلا              هــر مصرعش حکایت شبهای کــربلا

من یــادگــار نـستــرن بــاغ کـوثــرم                غیر ازغم حسین غمی نیست درســرم

من آبــرو بــرای یـتـیـمـان گــرفته ام                شکــر خــدا اجازه ی میدان گـرفته ام

خورشیدم ازکرانه ی زهرا دمیده است               حُسن حَسن میانه ی میدان رسیده است

از حُسن رویــم آبــروی ماهتـاب رفت              مژده، که پای کوچک من تا رکاب رفت

شیرازه ی مفاصلم از هــم گسسته شـد               هر بـنـد استـخــوان تن من شکـستـه شد

بنگرعمو مرا که در این حال محتضر               قــدّی کشیده ام که تـو نشناسی ام دگـر

احلی من العسل شده احــوال این یتـیـم               بنگر عـمــو شکسته شده بال این یتـیـم

لب تشنه تر ز تشنگی ام کــوثری نشد               پاشیده تـر ز پیکــر من پـیـکــری نشد

من خــاطــرات سـبــز دیــار مدینـه ام               گل کرده جای سمّ ستوران به سیـنه ام

چشم هایش همه را یاد مسیـحــا انداخت             در حرم زلزله ی شــور تمـاشـا انداخت

هیچ چیزی که نمی گفت فقط با گــریــه                جلوی پای عمو بود خـودش را انـداخت

با تعجب همه دیــدنــد غــم بــدرقـه اش                 کوه طوفان زده را یک تنه ازپا انداخت

بی زره رفت و بــلا فاصله بــاران آمد                 هر کس از هر طرفی سنگ به یک جا انداخت

بی تعادل سر زین است رکابی که نداشت                نیزه ای از بغل آمد زد و او را انـداخت

اسب ها تــاختــه و تـاخـتــه و تاخته اند                پس طبیعی است چه چیزی به تنش جا انداخت

با عـمــو گفتن خود جــان عمو را برده                آنکه چشمش همه را یاد مسیحا انـداخت

جان سپــر، شمـشـیر آه دل، زره پیراهنم         دل شکسته کــام تشنــه اشک دامن دامنم

آن که گرید بر غریبی امامش زیــر تیـغ            وآن که درامواج خون بر مرگ می خندد منم

من که خود سینه سپر کردم به استقبال تیر         احتـیـاجی نیست بر تیغ و کلاه و جوشنم

آب تـیـغـم در گـلـو شیرینی کـامم عطش             زخــم روی زخــم، تنها مرهم زخم تـنـم

ای پــدر بر دیــدۀ من پـای بگذار و ببین             وقت جان دادن بود دست عمو بر گردنم

گاه، گریم برحسین وگاه، سوزم ازعطش             در میان آب و آتش هـمـچو شمع روشنم

ازهمان روزی که پا بگذاشتم در این جهان             منتظر بودم که سر در مقدم یـار افـکـنم

ای عموجان،من که عمری درکنارت بوده ام             حـال بـنگــر بی کس و تنها کنار دشمنم

گر چه (میثم) کم بود از خار راهی پیش ما              فیض بخش او زعطرخویش دراین گلشنم

گل من چرا زخمی از نیش خـاری              پـــراکـنــده در دامــن لاله زاری؟

مرا داغ لب‌های خشک تو بــر دل              تو بهرچه ازچشم خود اشکباری؟

تنت مثل جــوشن شده حلقه حلقـه                    تو دیگر نیازی به جـوشن نـداری

مزن اینقدر دست و پا روی دستم                قـرار دل مـن چـرا بـی‌قـــراری؟

تو ماه به خون خفـته‌ام در زمینی                    تو باغ خــزان دیــده‌ام در بهـاری

شهیدان نهادند بر خاک، صورت                تو سر بر سردوش من می‌گذاری

چگـونه عــمـو زنـده بـاشد ببـیـنـد                   تو جان برسر دست اومی‌سپاری؟

چگـونه عسل از دم تیغ خـوردی                    که خون از دهان تو گردیده جــاری

خدایت دهد اجر، «میثم» که بـر ما                   ز دل می‌سرایی، به خون می‌نگـاری

رفتند یـک بــه یک همـۀ هـمرهـان مــن          من مانــدم و غــمی ‌که بریــده امـان من
صحبت زچند قطرۀ کوچک گذشته است          ابــر بــهار مــی‌چــکد از آســـمان مـــن

شیرین‌تر ازعسـل که شــنـیـدی، بـیا بـبین         بــگذار لحـظه‌ای تـو زبان در دهان مـن
مــن داغ پــای‌کــوبــی صـد نــعـل دیده‌ام          بایــد ز ســمّ اســب بـپــرسی نـشـان من
آهــستــه‌ام بگیــر و در آغــوش خود بـبر         بیــرون زده ز سـینه‌ی من استخـوان من
خونــم بــه روی سـطح زمین تند می‌رود         تا زودتـــر تــمــام شــود امــتحــان مــن
مــن دل شـکسته عـمر خـودم را نوشته‌ام          بایــد شکـسـته خـوانــده شود داستان من

به شوق همرهی‌ات کربلا نشین شده‌ام            میان دُردکشان تو بهتـــرین شـــــــده‌ام

مرا مجوی که چـیزی ز من نمــی‌یابی           که با طهارت این خاک‌ها عجین شده‌ام

بیا و پیــرهنــــم را ز خــاک‌ها بــردار           اسیر پنجۀ صد گرگ در کمین شــده‌ام

ببر به درد و بــلایـت ســلام قاســم را            که بین حلقه‌ی انگشترش نگـین شده‌ام

به زیر شیهۀ اسبان صدای من گـم شد            همین یـتـیم شکسته‌ نفس، همیـن شده‌ام

مرا به دیده‌ی یک آسـمــان نگــاه کنید           کـنون که هــم‌نفس چند نقطه‌چین شده‌ام

مـیـان هــر دهـــه‌ی اوّل مــحــرّم تــو           دلم خوش است اگر شام پنجمین شـده‌ام

ای سینـــۀ شکستـــه دلان نینـــوای تـــو            لبـــریـز نیـنــوای وجـــود ازنـــوای تــو

جان حسین و نجـل حسن،عشـق زینبین            آغـوشِ گــرم حـضرت عبّــاس جـای تـو

قرآن پــــاره پــارۀ پاشیـــده بـر زمیـن!            گــلبـــوسۀ عـمو به هـــمه آیه هــای تـــو

سرتا سر وجــود تــو مثـل حَسـن حَسن            خُلق تـو، خوی تو، سخـن تو، صـدای تو

توقاسمی که شخص حسن خوانده قاسمت            قسمت شـود جحیم و جنان در رضای تـو

یک بـاغ لالــــه و نــفس سیــزده بهــار            ای مــــاه چـارده شــده مـحــو لقــای تـو

تو بـر حسین مثــل علی اکبر، او حسن            توســوختی به پای وی و او به پـای تـو

ریحانه ی رسـول که جـان جهان فداش            رو کرد بــر تو گفت که جانـم فدای تـــو

شب بـود و عشقبــازی تـو با نماز شب            می بُـرد دل زیــوسف زهرا، دعـای تــو

قبــر تـو در قبور بنی هاشـم است لیک            در قلب ما بـنــا شده صحن و سـرای تـو

پیــراهن تو بـود زره، سیـنـه ات سپــر            جوشـن شدنـد بر تـــن تـو زخمهـای تــو

برروی دستهای عمو دست و پـا زدی             انــگار بـــود دست عمــو کــربلای تـــو

در نینوا صدای تو خـاموش شـد ولـی             در هـردلی است نـالـه ای از نینــوای تـو

میثم چنین نگاشت که ای غرق درحسین             مثل حسین گشـــت خــدا خـون بهـای تـو

ز فرط شوق، شد آن خسته، مرتعش بدنـش           شرار عشق خدا، شعله زد به جان و تنـش

میـان مـــعرکـــه آن سرو بـــوستان حـسـن           شکفته بهررجز گشـــت، غنچه‌ی دهنـــــش

چـو تیغ حیدر صفـدر، همی دریــد از هـم             صفوف لشگر خون‌خوار، تیغ صف‌ شکنش

ولــی دریــغ! که آخـــرززین فتـاد وعـــدو            ز کینه خواست بُرد ســر زنازنـــین بدنــش

حسیــن کـرد به بـــالین اوگـــذاروبـــدیــــد            به زیر تیـــغ بـــــُوَد یــــادگاری حسنــــــش

نمود حمله بر آن قوم و جنگ در پیوســت            بلند ناله‌ی قاسم شد و بُـــد ایـــــن سخــــنش

بس است جنگ، عمو! نرم گشت اعضـایم            شکســت زیـــر سُم اسب، استـــخوان‌هـــایم

ای گــــل چنـان نسیم مرو از بــرابـــرم           لختی برابرم بـــخرام ای صنوبـــرم

دارد کتـــاب زنــدگـی ات سیــزده ورق           خواندم نوشته است ورق های آخـرم

بــا آب آب خــویش مــرا آب کـــرده ای          جــز اشک دیده ام ز کجـــا آب آورم؟

خواهد رکاب، پای تو برچشم خود، دریغ!          پایت نمی رسد به رکــاب ای دلاورم

با لعل خشک، بوسه به دستم زنیّ و من           می بوســمت به جای لبــــان بــرادرم

چون زودتـررســـی زعمـو در کنـــاراو           یک بوســـه دگـــردَهَمت بــهر اکبـرم

بردار لب زدست عمو، سوخت دست من           باشم چنان سِپـَند، مَنِـه روی مِجمـــَرم

گـفتی که سـرنوشت همـیـن از قـدیـم بـود            گـفـتـی مـرا نـصیب ، بلای عـظـیـم بـود

دسـت رکــاب بـر سـرِ پـایـم نـمـی رسیـد            آن اسب هـم مـخـالـف جــنــگ یتـیـم بود

وقـتـی که روی دامـن تـو سـر گـذاشـتــم             دیـدم تـو را چـقـدر نـگـاهـت رحیـم بود

حتـّی حضـور زود تـو هـم فـایـده نـداشت            آن لحـظـه آمدی تـو که حالم وخیـم بـود

از نعل و اسب ودشنه و شمشیرو سنگ وخاک           هـرچیـز در بـلــنـدی قـدّم سـهـیـــم بـود

وقـتـی کـه بـال بـال زدم بـیـن دسـت تــو             زیـبـا تـریــن پــریـدن ایـــن یـاکـریم بود

کیست ماهی که چنین چهره بر افروخته است؟          وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

سیـزده ساله جوانی که در عرصۀ عشق          قامت افرا خته و چهره بر افروخته است

قـاسم است، این پسر حُسنْ که خیاط ازل          جـامۀ سرخ شهادت به تنـش دوخته است

از شرار عطش و تابش خورشـید، دریغ          هم رخش، هم جگرش،هم دهنش سوخته است

این بُوَد نیروی توفنده  که در کرب وبلا          بـهـر امـداد برادر، حسن، اندوخـته است

قاسـما! آنـچه «مـؤیـّد» بـه تو تقـدیم کـند          گوهر اشکی و شعریّ و دلی سوخته است

آسمان شاهد کـشـف حسنـی دیگر بود            نـوۀ فـاطـمـه اما خـود پـیغـمـبــر بـود

پدرش بود خـلـیـل و خود او اسماعیل            گرچه در مــرتبۀ عشقِ خدا برتر بود

هر کجا پای نهد بوی خوشش می ماند            عطر جا مانده ازاو یک تنه یک قمصربود

دست و بازوش، قد و قامت و رعنایی او            همه از طایفه ای هست که نام آور بود

گرچه باباش کمی زود سفر کرد،عمو            سیـزده سال برایـش پـدر و مـادر بـود

دشمنش گفت حسن وارد میدان شده است            تا زمانی که رجز خواند در این باور بود

وسط دشت به زیر قــدمش گـل رویید            چـون تجـلـی هـو الأول و الآخـر بـود

سخنانش همگی بوی بنی هاشم داشت            کـربـلا منتـظـر حـادثه ای دیـگـر بود

ذکر سقائی حضرت قاسم

قـاسم ای گل باغ مجتبی (2)            نو گـلی ز گلزار مـرتضی

دگر قاسمم گشته ام غریب            که از دل مرا میرود شکیب(2)

ــــــــــــــــ

ای جـوان ناکام مه لقا(2)               می کند عـمـو بهر تو دعـا

توئـی یـادگار بـرادرم                 شدی غرق خون در برابرم  (2)

از نوا

********************************

ذکر سقائی شهادت حضرت علی اکبر

اکبرِ من ای، شبهِ مصطفی (2)              نـوگـلِ  گلستـانِ مـرتضی

تـو آیـا علـی اکبـرِ منی ؟              که غلطان به خون در برِ منی

ــــــــــــــــــــــــ

شد خـزان ، بهارِ جـوانیت             حیـف از این رخِ، ارغـوانیت

هـمانـا گُـلِ احـمر منـی              که غلطان به خون در برِ منی

از مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی توسل به حضرت ابوالفضل

با وفـا عـلمـدار لشکرم (2)               مـظـهرِ عـجـائب بـرادرم

دریغا ، که رفتـی مرا زدست                 فَلَک پشتم از ماتمت شکست (2)

ـــــــــــــــــــــــ

ای شهید واصل به قرب حق(2)                پیکـرت چو گل، شد  ورق ورق

زبیـدادِ این قـوم خود پرست            فلـک پشتم از ماتمت شکست (2)

مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت علی اصغر

اصغرم ، توئی بلبل حرم(2)               همچو گـل، تو پرپر بـرابرم

تو شمع شبستانِ احمدی                           گـلِ لاله زارِ محمـدی(2)

ــــــــــــــــــــــــــ

پاره شد، ز پیکان گلویِ تو  (2)                      غرقه خون، چرا گشته روی تو

غنچة گـلِ بـاغِ سرمـدی                         گـلِ  لاله زارِ محـمـدی(2)

********************************

ذکر سقائی شب تاسوعا

نینوا بـود ، شـورِ انقلاب (2)            عتـرتِ عـلی ، از عطش کباب

نظر کن به اطفـال مرتـضی              عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (2)

ـــــــــــــــــــــــ

در حرم ، عزیزانِ بی معین(2)             دل غمیـن ، زبیداد مشرکیـن

به سـوز عطش، گشتـه مبتلا               عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (2)

مجرد همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت عباس و حضرت علی اصغر

اصغر از عطش، در فغان عمو (2)             شد زتشنـگی ، ناتوان عمو

به خیمه ، ببین بانـگ الأمان                رسان آبی از بهر تشنگـان (2)

ـــــــــــــــــــــــــ

چون عطش شرر، زد بجان عمو  (2)          رحتمی سویِ، تشنگان ، عمو

عمو جان صوابی کن این زمان                  رسان آبی از بهر تشنگان(2)

از نوا

********************************

ذکر سقائی خروج از کربلا

در برابـر جسم شاه دین (2)              گفت و اینچنین زینب حزین

که گر رفتم و میگذارمت        حسین جان به حق می سپارمت (2)

ـــــــــــــــ

با تو آمدم، من در این زمین (2)          بی تو میروم ، با دل غمین

اگر زخمِ تن ، می شمارت          حسین جان به حق می سپارمت (2)

سـیـزده آیـیـنـه می رویـیــد از تـابـیـدنش           غنچه می شد آسمان در لحـظۀ خندیدنش

گونه های خشک او وقت وداع با حسین           جرعه جرعه تشنگی نوشیـد ازبوسیدنش

مرگ را می گفت"اَحلی مِن عَسل"آن نازنین           میرسید ای عشق هنگـام عسل نوشیدنش

دیدنی بود اشتیاقش، دیدنی تر گشته بـود           روی مرکب رفتن و جوشن به تن پوشیدنش

شوق در آغوش بگرفتن شهادت را دمی           سخت باشد سخت، حتّی یک نفس فهمیدنش

می رود امّا صدای پای گلچـین می رسد           شد فلک را گوئیا هنگامه ی گل چـیدنش

نوجوان و کارزار و این دلیری در نبرد!           شد تماشـایی در آن دشت بلا جنگـیـدنش

تیغ ها دردست گل چینان و او روی زمین           بــاغبــان آمد در آن لحظه برای دیدنـش

اشک می غلتید بر گلبرگ رخسار حسین           چون نظر میکرد خونین دل بخون غلتیدنش

هرکه در دل ناله دارد ناله "یاسر"میتوان           عـمـق درد و داغ را فهمـید از نـالیدنـش